جامه را بگذار!

چهلم که می رسد برای صاحب عزا لباس سفید هدیه می برند ؛
که یعنی عزا بس است ، سیاه جامه برکن ...

خدا را شکر که در عزای تو همه صاحبند،
همه ی اهل زمین و تمام اهل آسمان ...

اما این لباس باید بر تن و جان بماند.
آدم با لباس عزای تو اهل حیا می شود
شرم دارد سیاه پوش تو باشد و گناه کند

                    لباس تو لباس تقواست .
                               
                                    و لِباسُ‏ التَّقْوى‏ ذلِکَ خَیْر _{(اعراف/26)}

***

یاد تازه سفرکرده امان بخیر. آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی می فرمود دشمنان حسین^(ع) اهل حیا نیستند:

"جلسه گذشته این را عرض کردم که وقتی ما در مصائب اهل بیت(علیهم‎السلام) ریشه‎یابی می‎کنیم، می‎بینیم که همین مسأله «حیا» و بی‎حیایی خیلی نقش داشته است. من حالا یک نکته‎ای را به شما عرض کنم. شما شنیده‎اید که امام حسین، روز عاشورا وقتی که از مرکب به روی زمین افتاده بود، دید که لشکریان به سراغ خیمه‎ها رفتند. امام حسین یک جمله به آنها گفت، فرمود: «ان لم یکن لکم دین فکونوا احرار فی دنیاکم» ما به دین کاری نداریم، آخر مگر شما انسان نیستید؟ حیا کنید! مگر این زن و بچه چه کردند؟ «ان لم یکن لکم دین فکونوا احرار فی دنیاکم» اینجا که دو گروه در مقابل هم بودند، حسین(علیه‎السلام) دم از حیا می‎زند."
متن کامل(+)

رجوع کنید به :
سلسله جلسات درس اخلاق حاج آقا با موضوع حیاء در بعد تربیتی(+) و همچنین حیاء در بعد اخلاقی (+)

حرارت

نشد که ضریح را ببینم

هرچه دیدم "حرم الله" بود

            قلوب عشاق حسین ...

پ.ن. إنَّ لِقَتل الحُسَین حَرارَه فی قُلُوب المُومِنینَ لا تَبرُدُ اَبَداً
پ.ن. ببینید: گذر کاروان از دزفول (+) (+)

می خواهم ببینمت ، ببویمت ، ببوسمت ...

داشتم هدایه می خواندم ، مبحث مفعول معه را ، تمام که شد ، تشنه ام شد ؛ به قصد نوشیدن آب  به سمت حیاط رفتم و چقدر گوارا بود آب . پس از حمد خدا بازگشتم .
در بین مسیر آبخوری تا حجره گلی بود که قصد کرده بودم در راه بازگشت او را ببویم .
...
چند نفر از بچه ها بحث می کردند ، بحث بی ارزشی بود ! نه ، بی ارزش نبود ولی مهم هم نبود ، حداقل آنقدر مهم نبود که صدا بالا برود ، لا اقل بحث درسی و علمی نیز نبود ...
هرچه بود بحث بود و این چیزی است در اینجا رایج !
توجهم به آنها معطوف شد ... دستگیره را پایین آوردم ... در باز شد ... وارد حجره شدم !
هنوز هم او معطر است . هرچند که نبوییدمش ولی قسم می خورم که ببویمش .
و اکنون بر من استغفار دیگری نیز واجب است
خدایا ببخش مرا که زیبایی هایت را ندیدم و در بوییدن او شریک قائل شدم .

- - - - -

در آداب بوییدن گل آمده است :
از امام صادق (ع) و در حدیث معتبر از پیامبر رحمت (ص) منقول است که هرگاه به گلی رسیدید ، او را ببویید و بر دیده ها بگذارید که آن از بهشت آمده است و همچنین مالک جهنی روایت نموده که گلی به حضرت صادق (ع) دادم ، ایشان گرفتند و بوییدند و بر هر دو دیده گذاشتند و سپس فرمودند : هر کس گلی را بگیرد و ببوید و بر دیده ها بگذارد و بگوید « اللهم صل علی محمد و آل محمد » هنوز گل را رها نکرده باشد  که گناهانش آمرزیده شود . 
             حلیه المتقین / علامه مجلسی / فصل 12 در آداب بوییدن گل 

ته نوشت : گل های زیادی را هنوز نبوییدم ، مدتی نیستم میروم که بجویم و ببویم و ...

قالوا بلا

حسین حسین حسین حسین حسین ...

وجود من به ذکر حسین است
حیاتم
مماتم
بقائم
لقائم
همه و همه به ذکر حسین است .
وقتی رب پرسید الست بربکم؟! 
 بر زبان آوردم کربلا
تعجب نکن اگر حین نماز هم حسین می گویم
تعجب نکن اگر حین گناه هم حسین می گویم !
شرمنده ام اما اگر حسین بر لبانم نباشد ، عدمم
                                                 ... و در عدم بهشت و جهنم بی معنا ست .